Na in onze vorige nieuwsbrief Frans Baar uitgebreid aan het woord te hebben gelaten, heb ik nu de eer gehad met zijn opvolger, Kees Goedhart, van gedachten te mogen wisselen. In 2017 nam Kees, Specialist Ouderengeneeskunde bij Lelie Zorggroep en zeer ervaren in de palliatieve zorg, het stokje over van Frans. Vertel eens Kees, hoe ging dat?
Bij mijn start als directeur van Leerhuizen observeerde ik dat we moesten gaan nadenken over een nieuwe richting van de organisatie. De toekomstbestendigheid van het concept van Leerhuizen begon namelijk scheurtjes te vertonen. Het bleek lastig om in de dagelijkse praktijk van onze VVT-organisaties de deskundigheidsbevordering zo te organiseren als bedacht en besproken werd in het bestuur. Ook stonden er een aantal bestuurlijke wisselingen op stapel, waardoor de enorme drive van de grondleggers om palliatieve zorg te verbeteren langzaamaan een andere vorm kreeg. Daarnaast wilde ik minder dan mijn voorgang de focus leggen op het verwerven van subsidies en het doen van onderzoek. En als laatste zagen we dat er geen sprake was van een passend onderwijsconcept, maar dat de kracht van onze scholing voornamelijk lag in het charisma van de docenten en hun zeggingskracht en deskundigheid in het land. Inhoudelijk gezien was de manier van onderwijs geven echter toe aan een heroriëntatie.
We spraken af om grondig tijd te besteden aan deze heroriëntatie en om te komen tot een nieuw onderwijsconcept. Dat is gelukt en met hard werken en visie hebben we het onderwijs op de schop genomen. We namen hierbij een aantal uitgangspunten als basis:
- werk vanuit het kwaliteitskader palliatieve zorg;
- sluit aan bij de manier van leren van medewerkers in de VVT; niet alles alleen op schrift aanbieden, maar werken met interactie, filmpjes etc;
- werk met docenten die ook zorgprofessionals zijn in de organisatie waar ze scholing geven en die die organisatie door en door kennen;
- train hen in didactische vaardigheden en in het gebruik van de ontwikkelde materialen.
En dat hebben jullie inderdaad mooi voor elkaar gekregen, en het is veelal ook uitstekend ontvangen in de organisaties die destijds Leerhuizen Palliatieve Zorg vormden. En zo trof ik het aan in 2022. En toch hebben we als FiniVita een andere koers moeten inslaan. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Ons nieuwe concept was net klaar en we waren bezig met de implementatie ervan, toen Corona uitbrak. Dat heeft natuurlijk veel doen bewegen in keuzes die gemaakt konden worden in organisaties. Ik zag dat sommige organisaties heel goed in staat waren met het nieuwe onderwijsprogramma aan de slag te gaan. En dat daar ook de 3e stap, de borging, prima aandacht kreeg. In andere organisaties was dit moeilijker of bleek het zelfs onmogelijk.
Al met al denk ik dat het goed is dat FiniVita deze nieuwe zelfstandige weg is ingeslagen. En zorg ervoor dat waar FiniVita sterk in is, in het geven van ervaringsonderwijs, dat dàt behouden blijft. Dat op basis van casuïstiek en samen met de deelnemers de verschillende lagen van een situatie ‘afgepeld’ en besproken worden. En met die verschillende lagen bedoel ik feiten, beleving & betekenis; het is cruciaal dat deze 3 in het onderwijs allemaal hun plek hebben.
In veel zorgorganisaties is onvoldoende ruimte om stil te staan, om zaken te bespreken en om te reflecteren. Door de manier van scholen van FiniVita, dragen we aan die belangrijke vaardigheden een klein steentje bij.
En ja, ik denk dat dat ook zeker breder kan dan alleen voor zorgprofessionals. Vrijwilligers, mantelzorgers, professionals in het sociaal domein, ook voor en met deze (groepen) mensen kunnen we (jullie????) bij FiniVita goede dingen doen.
De komende jaren zijn best spannend voor FiniVita, maar door te blijven bij scholing waarin de lagen feiten, beleving & betekenis altijd een plek hebben, doe je echt iets waaraan het veld en de professionals en vrijwilligers die daarin werkzaam zijn behoefte hebben. Alle succes daarbij gewenst!
Marieke Groot in gesprek met Kees Goedhart, december 2023